“In 1975 ben ik in Harkema begonnen als leerkracht bij 't Holdersnêst. Daar heb ik mijn vrouw leren kennen. In ‘79 zijn wij getrouwd, waarop we in ‘81 ons eerste kind kregen, onze oudste zoon. De opa van mijn vrouw vertelde mij dat het hier in de omstreken een gewoonte is om bij de geboorte van je kind een Wichterboom als geschenk te krijgen. Hij vertelde dat hij ze achter huis had staan met twee hele mooie uitlopers en stelde me daarna de vraag: hoe lijkt dat?”
Rinze vertelde mij niet alleen dat het een gebruik was bij de geboorte, maar ook bij het huwelijk was het een gewoonte dat men, binnen de familie, elkaar een Wichterboom schonk. “De opa van mijn vrouw vertelde dat het een oud gebruik was dat hij de Wichterbomen naar ons toe moest brengen en in de grond ging zetten. Prachtig vond ik dat!”
De twee stekken werden mooie Wichterbomen. In ‘82 werd Rinze directeur van de basisschool in Augustinusga, waarop werd besloten om te verhuizen. De twee Wichterbomen konden niet achterblijven en werden beide meegenomen. “Ik heb de bomen uitgegraven en meegenomen naar onze nieuwe tuin. We hebben ze daar langs de sloot gezet. Dat was een mooi plaatje. 14 jaar hebben we daar gewoond.”
In ‘98 besloot het stel te verhuizen naar Drachten. Gezien de Wichterbomen op dat punt al forse bomen waren, konden ze de Wichters dit keer niet meenemen. “De Wichterbomen hadden elke keer nieuwe uitlopers, waardoor we hebben besloten de zaailingen mee te nemen naar Drachten. In ‘98 heb ik ze gepland bij mijn bijenstal en daar staat de Wichterboom nog steeds.”
Rinze draagt een warm hart toe aan de Wichters, maar ook vooral aan de traditie die bij deze boom hoort. “Tradities geven kleur aan het leven. Zo heb ik mijn dochter beloofd, dat zodra ze vaste plek had, zij ook twee zaailingen van mij zou krijgen. Inmiddels staan er ook twee Wichterbomen bij haar in de tuin. Ik kende de Wichter eerst niet en moet je nu zien. Van de opa van mijn vrouw hebben wij twee zaailingen gekregen en dat heb ik nu zelf ook door kunnen geven aan mijn dochter. En dat nog steeds van dezelfde Wichterboom van toen. Het leven loopt door, tradities moeten doorgaan.”
De Wichter is oer en oersterk
“Zelf ben ik ook betrokken bij de Spitkeet. Wat ik heb ondervonden is dat de Wichter toch wel oer en oer sterk is, deze boom overleefd. In vergelijking met andere fruitbomen zit hier namelijk weinig tot geen ziekte in.” Rinze vertelt dat hij elk jaar in augustus weer heerlijke vruchten krijgt. Hij maakt er jam van, maar plukt ze ook graag uit de boom om ze gelijk op te eten. “Zelfs de hond vindt ze heerlijk, met pit en al! Het is een aromatische pruim, dat is het bijzondere eraan. Je hebt er wat meer werk van, want je moet de pit eruit vissen. Maar dat is het waard, want het is een heerlijke vrucht.”